δεν θελω να σηκωθω απο το κρεβατι. θελω να μεινω για παντα εδω, οπου τα ονειρα μου ταξιδευουν και πηγαινοερχονται στους αγνωστους δρομους μιας ηδονης. ισως να ειναι οι ευθυνες που θελω να αποφυγω, ισως η τεμπελια που μου χαμογελαει πονηρα και με οδηγει στα μονοπατια της ατονιας.μα μου αρεσει ο τροπος που τα πουλια πετανε.αντικρυ στον ηλιο βλεπω τις σκιες τους να φευγουν για τοπους ξενους για τοπους ιδιους μα ποτε κοινους.που σαν λαθρομεταναστες ξαναγυρνουν την επομενη ανοιξη ετοιμα να τρυγισουν και παλι την προσοχη μας.απο το κρεβατι μου λοιπον παρατηρω αυτα τα μικρα πλασματακια που παρα το μεγεθος τους ζηλευω ακαταπαυστα.γιατι?
αχ, πως θα θελα να φυγω,να φυγω,να φυγω,να φυγωωωωω!μακρια απο το σπιτι,τους φιλους,την ζωη.και χωρις δευτερη σκεψη να παω εκει οπου η αγαπη ειναι τροπος ζωης,στις τροπικες παραλιες του γελιου μα και στα παγωμενα στενα της μπυρας και της μοναξιας.

θέλω να γίνω μια μικρή φοιτητριούλα.θα τριγυρνάω στα απαράλλαχτα σοκάκια της θεσσαλονίκης παρέα με τις γάτες,τον μολυσμένο αέρα και τον ασήκωτο ρυθμό της πόλης.θα τραγουδάω τον ρυθμό της Βαλαωρίτου και θα γνωρίσω φίνους φοιτητές!(τεφα παρακαλω*).θα πηγαίνω για καφέ στο πολυτεχνείο και ύστερα θα περνάω απο τον Φίλιππο.(νομική βλέπεις!)θα,θα,θα..πόσα θα!στο τέλος θα καταλήξω να πάιζω τάβλι και να πίνω τσαγάκι(καφέ ποτέ~)ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ!

θέλω να βρω το ευτυχισμένο γεροντάκι μου που θα υπομείνει κάθε ιδιοτροπία μιας ημιτελής ζωής.μαζί του θα τριγυρνάω στις πλατείες του έρωτα και θα πίνω τον καφέ της παρηγοριάς για τα γλυκά περασμένα.μαζί του θα αναστηθώ ξανά και θα μοιράζομαι τα χάπια μιας απέραντης λησμονιάς.μαζί του θα κάθομαι στα ξεραμένα παγκάκια της χαράς γνωρίζοντας πως το τέλος είναι κοντά μου.θα του δίνω φιλιά με άρωμα κεράσι.αγκαλιές με γεύση γλυκάνισου.θα ενώσουμε την σύνταξη μας για ένα ταξίδι στην ζωή.θέλω το γεροντάκι μου.

θέλω να γυρίσει πίσω το κοριτσάκι που τοοόσο αγαπάω. να πιούμε τσάι λεμόνι στο μπαλκόνι και να κλαφτώ για τους αποτυχημένους έρωτες μου. να γελάσουμε με τα κρύα ανέκδοτα της και με τους random περαστικούς. να περπατήσουμε όλη την παραλία και να ποζάρουμε για κακομούτσουνες φωτογραφίες που σε λίγα χρόνια θα κρέμονται στους άσπρους τοίχους της μνήμης. κοριτσάκι μου με τα ελαττώματα σου και τα τόσο γλυκά προτερήματα σου δεν θέλω να σε χάσω. μα φοβάμαι. και θα κάνω τοοοόσο καιρό να σε δω. θα με ξεχάσεις. σε αγαπάω μην το ξεχνάς.

θέλω το χθεσινό μου όνειρο να συναντήσει την ατέλειωτη Νύχτα και να την παρακαλέσει να του δώσει ζωή,να ενσαρκωθεί στην απόλυτη φαντασίωση του μυαλού μου και με λίγη αστερόσκονη να μπορεί. Να μπορεί να μυρίσει το γρασίδι,να πιάσει τον άνεμο,να γίνει ένα με την μυρωδιά των ρόδων και να απογειωθεί. Να μπορεί να ζεί. Γιατί δεν θέλω να πεθάνει. Θέλω να μείνει εκεί.Δίπλα μου.Γιατί μόνο έτσι μπορώ και νιώθω ολόκληρη.

θέλω να πάω μία βόλτα στην παραλία.στην παλιά και δική μου παραλία όπου οι πλασιέ δεν σε τρελαίνουν και εσύ μπορείς να σιγομουρμουρίζεις την δική σου μελωδία για όση ώρα γουστάρεις.εκεί θέλω να ξεχαστώ και να παίζω πεντόβολα με τα περιστέρια.θέλω να φάω μαλλί της γριάς απο τον κύριο στην γωνία και έπειτα να γευτώ το γλυκό ηλιοβασίλεμα παρέα με την Άλκη Ζέη μου.ναι,είναι όμορφη η αίσθηση.εκεί ξεχνιέμαι και παραδίνομαι στην σκέψη μου που καθημερινά απειλεί να χαλάσει καθετι που έχει χτίσει το συναίσθημα μου.εκεί όπου οι ενοχές και η λογική δεν έχουν θέση και όλοι μπορούμε να γίνουμε τούρτες σαντιγυ που στέκονται στην βιτρίνα ενός ζαχαροπλαστείου.στην δική μου παραλία.